Rytuały religijne

Mężatki golą głowę i noszą peruki z własnych włosów. Zwyczaj ten kultywują Żydówki z Europy Wschodniej. Po pogromach Chmielnickiego na Ukrainie, kiedy to gwałcono żydowskie kobiety, rabini zdecydowali oszpecać je w ten sposób, by stały się mniej ponętne dla tatarskich hord.
Kobieta ma obowiązek rodzić maksymalną ilość dzieci i prowadzić gospodarstwo domowe. W domu chasydzkim kobiety odgrywają podrzędną rolę. Ogromna rodzina i mąż studiujący Torę to symbol szczęścia i powodzenia życiowego.

Kobiety mają obowiązek chodzenia do mykwy po menstruacji, a po powrocie z rytualnej kąpieli współżyją z mężem. Kąpiel w mykwie to jeden z podstawowych nakazów religijnych.

Istnieje wyraźna różnica między radością z urodzenia chłopca, a z urodzenia dziewczynki.
Narodziny jak również obrzezanie syna obchodzi się w rodzinach żydowskich bardzo uroczyście, kiedy natomiast urodzi się córka, ojciec podaje do publicznej wiadomości imię córki i zaprasza zebranych na kidusz - lekki celebrowany posiłek.
W pierwszy piątkowy wieczór po przyjściu na świat chłopca przyrządza się uroczysty posiłek, ósmego dnia następuje ceremonia obrzezania, a w przypadku pierworodnego świętuje się jeszcze, gdy chłopiec skończy miesiąc.


OBRZEZANIE
W noc przed aktem obrzezania nowonarodzonego w pokoju matki czuwały kobiety, co miało nie tylko na celu pielęgnowanie chorej, ale zgodnie z przeświadczeniami panującymi w dobie rozpowszechniania się kabały, także ustrzeżenie noworodka przed wpływem czarownic i złych duchów.
Przedtem na ojcu noworodka płci męskiej ciążył obowiązek usunięcia jego napletka w ósmym dniu po przyjściu na świat, ale dzisiaj większość ojców korzysta z usług mohela, który nie musi być lekarzem, ale jest on zobowiązany uczynić to bezpłatnie, gdyż obrzezanie jest micwą. Oprócz mohela w ceremonii uczestniczy sandak, który w czasie zabiegu trzyma dziecko na kolanach, oraz Eliasz - gorliwy prorok z IX wieku przed naszą erą.
Obrzezanie jest symbolem przymierza między Bogiem, a Abrahamem, obowiązuje wszystkich mężczyzn, którzy chcą przejść na judaizm.


WYKUP PIERWORODNEGO
Podczas uczty przygotowanej przez ojca chłopca w trzydziesty dzień jego urodzin, kohen pyta go (ojca), czy woli zatrzymać pierworodnego syna, czy pięć srebrnych monet potrzebnych do jego wykupu. ojciec podaje monety kohenowi i odpowiada, że wykupuje syna.

Wychowaniem chłopców do lat 3 zajmowali się wyłącznie rodzice, od 4 roku życia obok rodziców obowiązki wychowawcze przejmowały na siebie także szkoły. Dziewczynki, aż do wyjścia za mąż wychowywano w domu, przyuczając je do roli przyszłej gospodyni. Dla dziewczynek w wieku lat 12, a dla chłopców w wieku lat 13 urządzano specjalne uroczystości związane z zakończeniem okresu dzieciństwa. Szczególnie uroczyście obchodzono tzw. bar micewę, tj. moment, gdy chłopak w wieku 13 lat przystępował do odbywania zbiorowych modłów w bóżnicy, wraz z dorosłymi

WESELA I ŚLUBY
Kobiety wychodzą za mąż za wyswatanego kandydata. Wesela i śluby odbywały się zazwyczaj na dziedzińcu synagogi, pod gołym niebem. Uroczystości weselne w bogatszych rodzinach odprawiano w prywatnych mieszkaniach z wielkim przepychem, z muzyką i tańcami. U biedniejszych zaś bywały one skromniejsze i odbywały się w tzw. tanchausach, czyli domach zabaw, które istniały w prawie każdej większej gminie. Na ślubach przygrywały kapele żydowskie.

Na rodzicach panny młodej spoczywa obowiązek utrzymywania rodziny córki przez pewien czas.
zobacz Wesele córki słynnego cadyka z małopolskiej Bobowej Benciona Halberstama w 1931 roku, które opisywała ówczesna prasa>> 

Na dworze cadyka. Ach, co to był za ślub!

oraz 

Rekonstrukcja autentycznych wydarzeń weselnych z 1931 roku, jakie urządził swojej córce cadyk bobowski Bencion Halberstam

CHOROBY I POGRZEBY
W przypadku choroby pomocy lekarskiej udzielali żydowscy lekarze, felczerze i balwierze; niekiedy uciekano się do porad lekarzy chrześcijańskich. Biedniejsi mogli liczyć na pomoc kahałów, które opłacały personel szpitalny i najmowały balwierzy do stawiania pijawek.

W przeciwieństwie do wesela, pogrzeby były bardzo skromne, odbywały się najczęściej w dniu śmierci zmarłego albo w dzień następny. Nabożeństwo odprawiano na cmentarzu. Urządzaniem pogrzebów zajmowały się bractwa pogrzebowe tzw. Chewra Kadisza, pobierając za to od bogatych Żydów wysokie opłaty, których część przeznaczano na koszty związane z pogrzebami najbiedniejszych współmałżonków.

Czosnek rzucany przez płot cmentarza i gorliwa modlitwa pozwala odgonić złe moce i przywrócić świętość tego miejsca.